امروز فیلم «توران خانم» رو دیدم. فیلم رو رخشان بنی اعتماد ساخته و فقط اکران اینترنتی میشه. قرار بود فقط دو روز نمایش داده بشه اما خوشبختانه تا چهارشنبه شب تمدید شده. برخلاف تصور، قیمت بلیط خیلی منصفانه است، 10 تومن و همه ی درآمد حاصل از نمایش فیلم هم به شورای کتاب کودک تعلق خواهد گرفت.
توران خانم رو می شناختم. توران خانم رو سال 83 از نزدیک توی شورای کتاب کودک دیده بودم؛ با همون روسری سبز راه راهی که توی فیلم سرشه. کار کردن با شورای کتاب کودک و توران خانم من رو به وادی ادبیات کودک کشوند هر چند هیچ وقت توفیق این همکاری دست نداد. توران میرهادی همیشه برای من یه اسطوره بود، چه به عنوان یک انسان والا و چه به عنوان یک زن توانمند و نابغه. می دونستم که زندگی خیلی سختی داشته و این سختی ها رو تبدیل به آرامش برای دیگران کرده اما امروز با دیدن این فیلم به یه نکته ی جدیدی هم پی بردم. همه ی آدم ها برای پیشرفت به دو عنصر اساسی احتیاج دارن: تربیت و آموزش مناسب و حمایت. توران خانم اهل یه خانواده ی فرهنگی بود و تحصیلات قوی ای داشت. همین تحصیلات چشمش رو به مشکلات باز کرد و راه پیش پاش گذاشت تا موانع رو از سر راه دیگران برداره. مهمتر از اون، توران خانم همیشه حمایت کسانی رو که دوستش داشتن و دوستشون داشت رو داشت. در سرتاسر فیلم بارها اشاره می کنه که همسر دومش از لحظه ای که هم رو دیدن تا روزی که زنده بوده، کمکش کرده. به این فکر می کنم که گاهی حمایت و باور اطرافیانمون می تونه اینقدر نیرومند باشه که جای آموزش رو هم بگیره؛ مخصوصا اگه توی یه جامعه ی مردسالار زن باشی. اگه توران خانم حمایت شوهرش رو نداشت، هرگز می تونست در کنار مادر بودن، یه فعال اجتماعی و تربیتی هم باشه؟ اگه توران خانم به جای یه همراه، یه مرد غرغرو توی خونه داشت که مرتب بهش سرکوفت می زد که کار زن نگه داری از بچه های خودشه نه تربیت بچه های مردم، هرگز می تونست یه معلم تاثیر گذار باشه؟ بعید می دونم! خدا رو صد هزار مرتبه شکر که شوهر توران خانم آدم خوبی بود والا چه بلایی سر ادبیات کودک این مملکت می اومد؟
«توران خانم» فیلم خوبی بود هر چند می تونست خیلی خیلی بهتر باشه. بزرگترین ایراد فیلم به نظر من این بود که اونقدری که باید و شاید به شکل مستند در مورد فعالیت های توران میرهادی حرف زده نشد و بیشتر تصویری از آخرین سالهای زندگی اش بود و تعریف و تمجید اطرافیان. در واقع فیلم برای اونایی که توران میرهادی رو نمی شناسن و با فعالیتاش آشنا نیستن متاسفانه چندان جذابیتی نداره. از طرف دیگه آدم هایی که توی فیلم میان و میرن یا در مورد توران خانم حرف می زنن اصلا معرفی نمی شن در صورتی که حداقل باید زیرنویس می شد این آدم ها کی هستن و چه نسبتی باهاش دارن. به هر حال در همین اندازه هم خیرالموجودینه. انشاالله در سال های دیگه فیلم ها و آثار بهتری در مورد ایشون تولید خواهد شد.
راستش سرتاسر فیلم رو گریه کردم. من هیچ وقت برای مرگ توران خانم اشک نریختم هر چند عمیقا متاثر شدم. توران خانم اول فیلم یه جمله ای میگه که قلب آدم رو مچاله می کنه، جمله ای که زندگی و هدفش رو میشه درش خلاصه کرد و درس بزرگیه برای همه ی اونایی که آرزوهای بزرگی در سر دارن. توران خانم از قول مادرش میگه: «غم های بزرگ رو به کارهای بزرگ تبدیل کن!» و توران خانم سرتاسر زندگی اش همین کار رو کرد... .