ممنون از دوستانی که به درخواست من جواب دادن و دلگرمم کردن. اینکه بدونی تعدادی آدم از سرتاسر دنیا هستن که می خوننت و براشون مهمی، حس خیلی خیلی خوبی بهت میده. برای برگشتن به روال سابق، با نوشتن از هالووین امسال شروع می کنم.
امسال چهارمین هالووین ما توی آمریکاست. دو سال پیش که این روز مثله همه ی روزای دیگه بود برای ما اما سال پیش اولین تجربه ی واقعی هالووین رو داشتیم. امسال دوستان ایرانی پیشنهاد دادن که به محله ی یکی از اونا که دو تا دخترک زیبا و بامزه داره بریم و در عین حالی که قدمی می زنیم و دورادور مواظب بچه ها هستیم، از تماشای لباس ها و تزئینات هالووین هم لذت ببریم. قبلش باید یه اعترافی بکنم؛ امسال من برای اولین بار در زندگی ام تصمیم گرفتم برای اینکه توی ذوق بقیه نزنم، برخلاف عقایدم در مورد هالووین، خودم رو برای مهمونی یکی از بچه ها به شکل جادوگر درآوردم. البته کار خاصی نکردم چون پیرهن سیاه گل دار خودم رو پوشیدم، کلاه جادوگری رو هم از یکی از بچه ها قرض گرفتم. فقط یه کم خودم رو عجیب و غریب آرایش کردم که عملا از پشت عینک چیزی پیدا نبود. به هر حال برای ثبت در تاریخ باید بگم که در کمال تعجب، انگار در این مورد خاص هم دارم کم کم، تا جایی که عقاید و علایقم اجازه می دن، خودم رو با محیط تطبیق می دم. خلاصه، قرارمون امروز ساعت 6 عصر خونه ی دوستمون بود. از اونجایی که پیش بینی بارون شده بود واسه امروز، تا آخرین لحظه مطمئن نبودیم برنامه سر جاش هست یا نه. گویا خدا به دل بچه ها که تمام سال رو منتظر این شب هستن رحم کرد و خبری از بارون نشد هیچ، هوا هم اینقدر خوب و ملایم بود که نگو. سه تا دخترک داشتیم که قرار بود خط مقدم مراسم باشن؛ یکی اشون ومپایر شده بود، اون یکی ملکه ی نفرین شده و بزرگتره هم دکتر دیوانه. ما هم دنبال سرشون توی محله راه افتادیم. خیلی از همسایه ها نشسته بودن دم در و آتیش روشن کرده بودن و منتظر بچه ها بودن. تزئینات خونه ها جالب و بامزه بود. اما جایزه ی بهترین لباسای امشب تعلق می گیره به دختر بچه ی دو ساله ای که کفش دوزک شده بود و در عین حالی که پستونک دهنش بود و با قر توی لباسش راه می رفتم، سطل شکلاتاش رو دنبال خودش می کشید. یکی از دخترا هم یه یونیکورن بادی سوار شده بود که خیلی خنده دار بود. اما قشنگ ترین لباس مال دختری بود که یه چتر رو که با پلاستیک ساده و روشن درست شده بود و داخل و بیرونش پیدا بود به عروس دریایی تبدیل کرده بود. توی چتر چراغ گذاشته بود و بهش رشته های کاغذ آویز کرده بود. خیلی خیلی زیبا بود. باورش برام خیلی سخت بود که سطل بچه ها پر پر شده بود از شکلات، اینقدری که خودشون نمی تونستن حملش کنن. وقتی دورمون توی محله تموم شد و رسیدن جلوی خونه، همسایه ی روبرویی یه بلوز و شلوار مشکلی پوشیده بود و یه ماسک ترسناک زده بود. توی یکی از دستاش بیل و توی اون یکی اره بود. بدون هیچ صدایی جلوی در خونه اش وایساده بود. بچه ها باید از جلوش رد می شدن تا برسن به شکلاتا. فقط بچه ها رو نگاه می کرد یا دنبالشون می رفت. خیلی از بچه ها براش شاخ و شونه می کشیدن اما در سکوت نگاهشون می کرد. بعد که همه حواسشون ازش پرت می شد، یکدفعه بیلش رو روی زمین می کشید و یه صدای وحشتناک و مشمئز کننده درست می کرد که جیغ همه رو درمی آورد. آقاهه خیلی توی نقش خودش فرو رفته بود واسه همین در خونه اشون شلوغ ترین و پر سر و صدا ترین خونه ی محله بود.
بچه ها که خسته و گشنه برگشتن خونه، ما بزرگترا روی پله های ورودی جلوی در نشستیم و توی هوای ملس پاییزی چایی خوردیم تا خستگی پاهامون در بره و برگردیم خونه. لازم به ذکره که شاهکار امشب این بود که موبایلم رو انداختم توی کاسه ی دستشویی و از اونجایی که خجالت می کشیدم به صابخونه بگم، دستمال پیچش کردم و گذاشتم جیب. خوشبختانه موبایلم هنوز کار می کنه هر چند الان که رسیدم خونه گذاشتمش توی برنج. باید حسابی ضد عفونی اش کنم. وقتی درش آوردم خیلی جلوی خودم رو گرفتم که یه بار دیگه آبش نکشم! اینم یکی از بدی های توالت فرنگیه دیگه.