497

اینکه هوا به طرز عجیبی گرمه به همون اندازه برای من شگفتی آوره که با اینکه کریسمس زمان تعطیلات و پایان سال واقعی ما نیست، اما من همون اضطراب و عجله ای رو که توی اسفند ماه همیشه احساس می کنم رو الان هم دارم و این خیلی بی انصافیه که دو بار در سال حال پایان سال رو تجربه می کنم!!!

نه تنها از سرمای هفته ی پیش اثری باقی نمونده بلکه هوا گرم و گرفته است و بیشتر مثل اوایل پاییز می مونه تا اوایل زمستون. این چند روز قراره بارونی باشه و همه چشم امیدشون به آسمونه.

هفته ای که گذشت هفته ی شلوغی بود؛ پایان سال برای آدم های اینجا و نزدیک شدن من به لحظه ی موعد رفتن که به همه چیز به شدت سرعت و اضطراب بخشیده. هفته ی گذشته به چند بار سینما رفتن، دیدن و عیادت دوستان و مهمونی رفتن گذشت.

دیشب اما خونه ی گروهی از دوستان ایرانی دعوت بودیم که قبلا فقط یکبار دیده بودیمشون و دیگه فرصت دیدار مجدد دست نداده بود تا اینکه به مناسبت شب کریسمس همه رو خونه اشون دعوت کردن. گفته بودن هر کس چیزی درست کنه و بیاره و البته هر کس یه هدیه بین یک تا پنج دلار بخره و کادو کنه بیاره تا با هم بازی کنیم. بازی از این قراره که شما هدیه هات رو میذاری یه جا، بعد بر اساس شماره ای که بر می داری می تونی بری یه هدیه از بین هدایا برداری، با این تفاوت که نمی دونی توش چیه؟ ممکنه چیزی که برمیداری خیلی فوق العاده باشه و ممکنه آشغال باشه.

از اونجایی که به رسم سه هفته ی گذشته من این آخر هفته هم به شدت سرماخورده و مریض بودم، محمد زحمت خرید هدایا رو کشید و یه عروسک خوشگل و چند تا ظرف چینی خریده بود. منم بعد از مدتها مرغ پرتقالی درست کردم و 6 زدیم به راه. هوا به شدت بارونی بود و خونه ی دوستان هم کمی دور اما به رفتنش می ارزید.

جمع خوب و صمیمی ای بودن. حجت و زهرا که در واقع میزبانان ما بودن سال هاست آمریکان و یه پسر نوجوان و یه دختر بانمک چهار ساله دارن. النا فارسی و انگلیسی رو مخلوط با هم حرف می زنه و خیلی دختر صمیمی ست. تا وارد شدیم بهم گفت می خوام اسباب بازی هاش رو ببینم یا نه و بعد با هم رفتیم و مفصل در مورد شخصیت های کارتونی و پرنسس هاش گفتگو کردیم. بقیه هم کم کم رسیدن و شام دلپذیری خوردیم که جا داره همینجا اشاره کنم مرغ پرتقالی ای که درست کرده بودم اینقدر خوشمزه شده بود که خودمم باورم نمی شد!!!

بعد از شام نوبت بازی شد و خوشبختانه همه احتیاط کرده بودن چیزهایی بخرن که در عین به درد بخور بودن واقعا حال کسی رو هم نگیرن. به من یه بالشت گردن رسید و به محمد یه جعبه رنگارنگ پر از چایی با طعم های مختلف.

بعد از این مراسم، سر هرکس به کاری گرم شد و من و خانم ها هم به حرف نشستیم. شنیدن داستان زندگی آدم ها برام خیلی جالب بود، نگرانی هاشون، سختی هایی که کشیدن و زندگی هایی که ساختن و بخشیدن همه یه دنیا جذابیت داشت. یه چیز جالبی که دیشب شنیدم این بود که اینجا اگر بچه ها یک روز بدون دلیل و بدون اطلاع دادن به مدرسه غایب بشن، یه نفر رو می فرستن در خونه دنبال بچه ها که بیشتر مواقع این یه نفر آقای پلیس هستن! به نظرم کار بسیار جالب و به جایی است، شاید بچه به مشکلی برخورده و احتیاج به کمک داره، به هر حال باید یکی رسیدگی کنه.

ما تا 12 اونجا بودیم، آخر شب که دیگه فقط خودمون بودیم و جمع کمی صمیمی تر شده بود. موقع برگشتن بارون بند اومده بود اما مه چنان مسلط بود که به سختی می شد جایی رو دید. توی جاده مه به سمت ما حرکت می کرد؛ انگار که توی تاریکی کمین کرده باشه و به محضی که نور ماشین روش می افتاد بهمون هجوم می آورد! شب خوبی بود. تجربه ی جدیدی از با هم بودن، از تنها نبودن و پیدا کردن آدم های تازه.

امروز هوا چنان آفتابی و درخشان بود که تصمیم گرفتیم بزنیم همینطوری بیرون. رفتیم تا فرانکلین، پارک کردیم و اونجا قدم زدیم. همه جا بسته و شسته و تمیز و ساکت بود. جاده های اطرافش رو یک ساعتی بالا و پایین کردیم و برگشتیم خونه.

فردا صبح محمد باید بره کتابخونه و من هم باید دوباره شروع کنم به نوشتن. فقط 29 روز دیگه باقی مونده.