1057

الن، خانم مسنی که با هم باشگاه کتاب زنان رو راه اندازی کردیم، بهم گفته بود که پروفسور جاج کلاس های خیلی خیلی خوبی درباره ی ادبیات برگزار می کنه که طرفدارای زیادی داره. از اونجایی که جاج توی دانشگاه مسوولیت اجرایی داره، هر ترم موظفه یک واحد رو درس بده. گویا مدتهاست که سه تا درس رو مرتبا تکرار می کنی: واحدی در مورد وردزورث، کامو و فلانری اوکانر. الن از کجا می دونست؟ یه مرکزی توی وندربیلت هست که برای افراد بالای 50 سال کلاس برگزار می کنه. در واقع همون کلاس هایی که توی دانشگاه برای دانشجوها ارائه میشه، توی این مرکز تنها به شرط سن، برای این افراد هم ارائه میشه. الن چندین بار تا حالا توی همین مرکز سر کلاس های جاج رفته بود و اصرار داشت هر طور شده من باهاش واحد بگیرم. ترم تابستون، جاج توی همین مرکز مورد نظر واحد کامو رو ارائه می کرده. الن در مورد من و علایق و تحصیلاتم یه اطلاعات مختصری به جاج داده بود. جالب تر اینکه جاج من رو از سخنرانی پارسالم توی دانشگاه بعد از اینکه از ایران برگشته بودم، یادش بود. الن سعی کرد هماهنگ کنه من ترم قبل یه جلسه برم سر کلاسش که نشد. این ترم جاج قراره فلانری اوکانر درس بده. من تا حالا چیزی از اوکانر نخوندم. یادمه وقتی ایران بودم مجموعه داستان های کوتاهش رو که نشر آموت به ترجمه ی آذر عالی پور منتشر کرده بود رو خریده بودم اما مثل خیلی از کتابای دیگه هیچ وقت فرصت خوندن پیدا نشد و ایران موند. وقتی دیدم این واحد این ترم ارائه میشه خیلی خوشحال شدم. اوکانر از معدود نویسنده های سرشناس جنوب محسوب میشه مخصوصا که زنه، سبک خیلی خاصی داره و دوستی اش با ترومن کاپوتی هم باعث شده توجه ها بیشتر بهش جلب بشه. کتابخونه ی وندربیلت اصلا یه مجموعه از کتاب ها و یادداشت های اوکانر به دست خط خودش داره. می خوام بگم دانشگاه های جنوب روی اوکانر به عنوان یه سرمایه خیلی مانور می دن. منم پیش خودم فکر کردم الان بهترین فرصته که کتاباش رو زیر نظر یه متخصص، اونم توی محیطی که اوکانر به دنیا اومده و بزرگ شده، بخونم و تحلیل کنم. به الن خبر دادم که تصمیمم چیه. گفت به جاج ایمیل میده و یادش میاره من کی هستم بعد من می تونم ایمیل بزنم و درخواست کنم برم سر کلاسش بشینم. خلاصه روز شنبه یا یکشنبه، بعد از امتحان که یه کم فکرم آزاد شد، به جاج ایمیل دادم و بعد از اینکه خودم رو معرفی کردم، اجازه خواستم تا پنج شنبه ها سر کلاسش بیام. دیروز عصر جواب داد که خیلی خوشحال میشه فقط نکته اینه که من باید فرمی رو که به ایمیل اتچ کرده پر کنم و براش بفرستم تا بتونه ثبت نامم کنه. منم خوشحال، همون دیشب فرم رو پر کردم و فرستادم و به الن هم پیام دادم که پروژه با موفقیت انجام شده. امروز که صبح زود بلند شده بودم تا محمد رو راهی جلسه ی امتحان کنم، دیدم جاج ساعت بیست دقیقه به 6 ایمیل زده که خانم نجفیان! یه نکته ای رو من یادم رفت بهتون بگم. اونم اینه که شما باید زحمت بکشید 110 دلار به حساب دانشگاه واریز کنید تا بتونید بیاید سرکلاس بشینید. ببخشیدا، اما این قانون جدیده که از این ترم قراره اعمال بشه!!! منو می گی؟ انگار سرم یهویی خورده باشه به یه جایی! 110 دلار؟ واقعا بی انصافیه یه همچین پولی. تکلیف مشخص بود؛ نمی خواستم برم سرکلاس اما مشکل اینجا بود که چطور باید به قول شقایق به جاج می گفتم که کلاس شما 110 دلار واسه من نمی ارزه. از محمد پرسیدم چی بنویسم؟ بیچاره گفت من الان مغزم به جایی قد نمی ده، بذار برم امتحان بدم، بعد یه فکری می کنیم. به الن پیام دادم و ماجرا و تصمیمم رو بهش گفتم. اونم شوکه شد. ازش پرسیدم چطور جواب جاج رو بدم که نه بهش بربخوره نه معنی اش این باشه که ما دستمون به دهنمون نمی رسه؟ الن گفت راستش رو بگو که توانایی پرداخت همچین پولی رو ندارید. بعد هم در کمال تعجب الن پیشنهاد داده بود که اگه اجازه بدی، من این پول رو از طرف تو پرداخت کنم که فرصت سر این کلاس رفتن رو از دست ندی! نمی دونستم چی بگم؟ درسته که الن از روی محبت این پیشنهاد رو داده بود، اما راستش یه کم بهم برخورد. درسته که این پول برای ما که دانشجویی ام و درآمدی نداریم زیاده اما این طور هم نیست که نتونیم از پس پرداختش بربیایم. فقط چون این کلاس ضروری نیست تصمیم گرفتیم از خیر این خرج اضافه بگذریم والا همچین دست به دهنم نیستیم شکر خدا. یه کم فکر کردم و بعد به الن جواب دادم که واقعا از لطفش ممنونم و هرگز این محبتش رو فراموش نمی کنم، اما واقعا لزومی نداره این کار رو بکنه. بیچاره فقط چند تا قلب برام فرستاد و چیزی نگفت. مشکل اصلی جاج بود و اینکه چی باید بهش می گفتیم. محمد چهار و نیم خسته و له اومد خونه. از ساعت هشت و بیست دقیقه تا سه و نیم سر جلسه بود، اونم فقط واسه یه درس. اینجا اینطوری نیست که مثل ایران همه ی درسا رو توی یه روز امتحان بدی. سه روز، سه تا امتحان جدا، از هر ساعتی که شروع کنی هفت ساعت وقت داری که برگه رو تحویل بدی. خوشبختانه محمد از امتحان تقریبا راضی بود. از اونجایی که هیچکدوممون دیشب درست و حسابی نخوابیده بودیم، تا محمد نماز خوند و دوش گرفت، من از خستگی از حال رفته بودم. بیدار که شدم ماجرا رو تعریف کردم و عاجزانه خواستم یه فکری واسه جاج بکنه. خلاصه بعد از ساعت ها فکر و مشورت، این طور به جاج ایمیل زدم که ممنونم از محبتش و من این موضوع رو بررسی می کنم و اگه تصمیم بر کلاس اومدن گرفتم، خبرش می دم. به این ترتیب نه اون بیچاره رو تحقیر کردیم نه خودمون رو کوچیک! بعضی وقتا یه مسئله ی ساده، ساعت ها زمان می بره تا بهش رسیدگی بشه.

خیلی خوب میشه اگه یه دفعه ای جاج بهم پیام بده و بگه نمی خواد پول بدی، بیا سر کلاسم؛ نه؟