97

غروب پاییزیه قرمز و زرد قشنگیه. از اینجا که من نشستم همه چی با یه نور نارنجی و آبی پوشیده شده و آسمون ابریه. دو ساعت پیش چنان سیلی از آسمون می اومد که نمی خواستم بذارم محمد بره دانشگاه؛ از ترس اینکه تو این بارون شدید اتفاقی براش بیفته. اما الان همه چیز به طرز عجیبی آروم و قشنگه. لای پنجره رو باز کردم تا هوای پاییزی حالم رو بهتر کنه. بوی قورمه سبزی ای که تازه پختم و داره خنک میشه همه جا پیچیده. گاهی وقتا با خودم فکر می کنم یعنی این منم؟ خود خود منم؟ این دختری که قورمه سبزی می پزه، واسه خونه خرید می کنه، مرتب هر کم و زیادی رو چک می کنه تا چیزی از تعادل خارج نشه و از همه عجیب تر خیلی دقیق و با وسواس از یک «مرد» مراقبت می کنه، واقعا منم؟ چقدر باورش سخته برام. یادمه وقتی تازه عقد کرده بودیم و در تب و تاب جمع و جور کردن و اومدن بودیم و من با هزار و یک دلهره و نگرانی معقول و نامعقول دست و پنجه نرم می کردم، یه بار به راضیه گفتم چقدر می ترسم. چقدر از مسوولیتی که پیش روم وحشت دارم و می ترسم از پسش برنیام. یادمه فقط یک جمله گفت؛ بجای هزاران نصیحت یا سوال و جواب، فقط یک جمله گفت:«ما از پسش براومدیم، تو هم برمیای!» فکر می کنم راضیه خوب منو میشناخت، خیلی بهتر از خودم. حالا که چند ماه از زندگی مشترکمون می گذره می بینم تا اینجا که خوب از پسش براومدم، امیدوارم از این به بعد هم همینطور باشه.

آسمون داره کم کم صاف میشه. لعنتی! عجب غروب قشنگیه!