277

بالاخره روز موعد رسید! دیروز از صبح به آشپزی و شیرینی پزی گذشت چون مهمونا قرار بود ساعت 11 صبح بیان و دیگه وقتی برای انجام دادن هیچ کاری باقی نمی موند. با اینکه تقریبا همه ی کارام رو دیروز انجام داده بودم اما بازم احساس می کردم از برنامه عقبم و استرس داشتم. ته چین درست کرده بودم و یه کیک بزرگ شکلاتی با یه عالمه خامه ی شکلاتی؛ در لحظات آخر موفق شده بودم خامه ای مشابه خامه ی صبحانه یا همون خامه ی زده شده ای که ما توی ایران داریم اینجا پیدا کنم و بهش شکلات آب شده اضافه کردم که بی نهایت عالی شد.

خلاصه اینکه 15 نفر مهمون محترم به موقع یکی یکی از راه رسیدن. با اینکه تاکید کرده بودم با خودشون حتما «غذا» بیارن اما نامردا از معنای کلی کلمه ی «food» سواستفاده کرده بودن و همه به جز کارلا و حِجانی، با خودشون شیرینی یا آبمیوه آورده بودن. خدا رو شکر کردم یه عالمه ته چین درست کرده بودم والا ملت گشنه می موندن! نهایت هنرم رو در درست کردن ته چین به خرج داده بودم مخصوصا که با خودم یک هفته صحبت کرده بودم که اون زرشک آشغالی رو که هموطنان در فروشگاه ایرانی بهم انداخته بودن تمیز کنم و بشورم و استفاده کنم. مزه اش خوب شده بود هر چند دفعات قبل هم که اینقدر تمرکز نمی کردم به همین خوبی می شد، فقط این بار چشم خودم رو با استرس درآورده بودم. به طرز شگفت انگیزی کیکم خوشمزه شده بود جوری که خودم هم از مزه اش تعجب کردم و نتونستم از خودم تعریف نکنم. به جز دوستان همیشه ایراد گیر جمع، تقریبا همه ته چین رو دوست داشتن که با افتخار می ذارمش به حساب  موفقیت دیگه ای در معرفی فرهنگ ایرانی. کیک رو هم روی سر بردن و به زحمت تونستم یه تیکه ی کوچولو رو نجات بدم تا محمد هم بچشه.

مهمونی بدی نبود، سوفیا و ماگدا راضی بودن و وقتی کارت های یادگاری ای رو که براشون درست کرده بودم بهشون دادم بیش از پیش خوشحال شدن. سوفیا یه شال دور گردنش انداخته بود. ازش پرسیدم می دونی ما چه طوری از این شال استفاده می کنم؟ بعد شال رو گذاشتم سرم تا بهش نشون بدم و این شد شروع زنجیره ی سوالات گسترده ای در مورد حجاب که به پوشیدن چادر و پهن کردن جانماز و صحبت در مورد آداب و احکام نماز ختم شد! براشون خیلی جالب بود و از اون جالب تر برای من این بود که سواکو در مورد قانون حجاب برای توریستا پرسید و وقتی بهش نشون دادم توریستا چطوری می تونن حجاب بذارن، بهم گفت برنامه دارن به ترکیه و ایران سفر کنن واسه همین پرسیده. بی نهایت خوشحال شدم! فکر اینکه وجود من و این دوستی نه ماهه باعث شده برای دیدن ایران تشویق بشه ذوق زده ام کرد.

از اونجایی که هفته ی گذشته به قول دوستان نقش سفیر فرهنگی رو بازی کرده بودم به خودم گفتم چرا از این دورهمی فرصتی برای معرفی مختصر ایران به بچه ها نسازم؟ جدیدا فیلم کوتاهی توی فیس بوک دست به دست می شه به اسم: don't go to Iran. فیلم کوتاهی ست که به شکل کنایی نشون می ده همه ی شایعاتی که در مورد ابتدایی و ناامن بوده ایران وجود داره دروغه. خیلی فوق العاده نیست اما کاربردیه. از بچه ها پرسیدم دلشون می خواد این فیلم رو ببینن یا نه که جواب اکثریت مثبت بود. بعد از دیدن فیلم چند تا عکس از مسجد نصیرالملک و باغ ارم و سقف آینه کاری بهشون نشون دادم تا محکم کاری کرده باشم. در کل بازخوردها مثبت بود.

سوفیا باید قبل از سه می رفت تا دخترش رو از مدرسه برداره و ماگدا رو هم با خودش برد. بچه ها تا حدود سه موندن و به حرف زدن از هر دری گذشت و بعد هم رفتن. در کل به نظرم کارم رو بد انجام ندادم و خوشحالم که تونستم خاطره ای به یادموندنی واسه سوفیا و ماگدا بسازم.

این هفته، هفته ی آخر کلاس زبانه. باورم نمی شه که به این زودی 9 ماه گذشت!