278

امروز آخرین روز رسمی و درسی کلاس زبان بود. فرانک کت و شلوار پوشیده و کراوات زده و خیلی رسمی ظاهر شده بود. خیلی از بچه ها امروز روز آخری بود که می اومدن کلاس واسه همین جیل هماهنگ کرده بود تا برای آخرین بار یه عکس دسته جمعی بگیریم. یه کارت بزرگ هم درست کرده بود که روش نوشته بود: «دیپلم»؛ داد همه امون برای فرانک امضاش کردیم و از طرف همه ی بچه های کلاس بهش داد. فرانک کلی خوشحال شد و گفت که با وجود اینکه یه مدرک پزشکی و سه تا مدرک فوق لیسانس داره اما دیپلم نداره و بچه هاش همیشه بابت این موضوع مسخره اش می کنن؛ حالا خوشحاله که بالاخره بهش دیپلم دادن!

آخر کلاس فرانک حرف خوبی زد، گفت شاید ما متوجه ی تغییر خاصی در خودمون نشده باشیم اما اون به خوبی پیشرفت ما رو احساس کرده و بابت این موضوع به خودش افتخار می کنه. خوب که فکرش رو می کنم می بینم حرفش پر بی راه هم نیست. شاید در لهجه یا جمله بندی یا دامنه ی لغات خیلی پیشرفت نکرده باشم اما بزرگترین کمکی که این کلاس بهم کرد این بود که ترسم تا حد زیادی از انگلیسی حرف زدن ریخت. نه ماه پیش به سختی می تونستم تنهایی از خونه بیرون بیام اما الان بدون کمک محمد یا بقیه می تونم به راحتی زندگی کنم؛ نمی گم مشکلی در حرف زدن یا فهمیدن حرفای بقیه ندارم اما حداقلش اینه که اون عجز و وحشت اولیه به کلی از بین رفته. از طرفی رفتن به این کلاس بهم کمک کرد تا دوستای جدیدی پیدا کنم و با همراهی اونا روزهای تلخ غربت و تنهایی سریع تر و آسون تر بگذرن.

وجود این کلاس ها که تعدادشون در نشویل کم نیست، نشونه ی خوبی از سازگاری یک شهر و البته سیستم هوشمند سیاستگذاری فرهنگی در مواجه با تعداد زیاد مهاجرانه. به جای اینکه شهر و اهالیش این سیل عظیم مهاجران رو رد، انکار یا اذیت کنن، هوشمندانه شرایطی رو فراهم کردن تا این غریبه ها به شهروندانی «متمدن» تبدیل بشن و در ساختار جدید ذوب بشن. ناآشنایی باعث ایجاد ترس و اختلاف و درگیری میشه اما وقتی با فرهنگ و قوانین محیط جدید آشنا بشی از میزان درگیری ات با محیط کاسته می شه. برای مثال اگه به من بود هرگز دنبال این نمی رفتم که بفهمم تاریخچه و تاریخ تنسی چیه؟ چند تا رئیس جمهور تقدیم ایالات متحده کرده؟ فرق ایالت با بخش چیه؟ مبارزات سیاهان در آمریکا چطور شکل گرفته و پیش رفته؟ شکل انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا چطوریه؟ جایگاه موسیقی کانتری در جنوب آمریکا کجاست؟ و... هزاران نکته ی تاریخی، فرهنگی و سیاسی دیگه ای که ما به تدریج و گاهی نامحسوس و غیرمستقیم سر این کلاس یاد گرفتیم بدون اینکه هیچ اجباری در کار باشه؛ مثلا برای تمرین روخوانی در حضور جمع از روی متنی خوندیم که در مورد سیستم انتخابات در آمریکا بود یا برای تمرین املا متنی در مورد فلان قاعده ی رفتار آمریکایی رو به هم دیکته کردیم. هر بار که به این موضوع و اهمیتش فکر می کنم پیش خودم می گم چرا ما از این سیستم در کشور مهاجر پذیرمون استفاده نمی کنیم؟ چرا به جای مخالفت و ستیز همیشگی با مهاجران بیچاره ای که به ما پناهنده شدن با راحت کردن زندگی براشون به شکلای مختلف این پدیده ی اجتماعی رو به یک فرصت برای اون آدم ها و خودمون تبدیل نمی کنیم؟ وقتی از روز اول مشت و دندون آهنی نشون بدی نباید انتظار داشته باشی باهات با مدارا و مهربونی رفتار کنن. 

مدت هاست که پیش خودم فکر می کنم این سفر و مهاجرت، اگه هیچ چی برای من نداشت، این فرصت رو برام فراهم کرد تا کمی با حال مهاجرای افغانی که توی ایران اسیر شدن آشنا بشم؛ البته این کجا و آن کجا...!