279

بالاخره تصمیم گرفتیم قورباغه امون رو قورت بدیم و جمعه بریم امتحان رانندگی بدیم! اینجا هم مثل ایران اول باید امتحان آیین نامه بدی، اگه قبول شدی بهت یه کارت می دن که با استفاده از اون کارت می تونی با حضور کسی که یک سال از گرفتن گواهینامه اش گذشته توی خیابونا رانندگی کنی. وقتی که احساس کردی آماده ای، وقت می گیری و با ماشین خودت یا ماشین هر کسی، می ری و امتحان می دی. 

همه می گن گرفتن گواهینامه اینجا خیلی خیلی آسونتر از ایرانه. امتحان آیین نامه رو که می تونی از دوشنبه تا جمعه بری اونجا و پشت کامپیوتر بشنی و با جواب دادن 26 تا سوال درست خودت رو خلاص کنی، توی امتحان شهری هم شنیدم فقط ازت می خوان همون دور و بر بچرخی و گاهی حتی پارک کردن هم ازت نمی خوان به ویژه که پارک دوبل توی تنسی غیرقانونی محسوب می شه! مهمترین نکته در امتحان شهری و البته رانندگی در این شهر، ایستادن کامل پشت علامت stop می باشد. می گن اگه فقط این نکته رو رعایت کنی قبول می شی.

من که کلا از رانندگی می ترسم و با اون همه زجری که توی ایران واسه گرفتن گواهینامه کشیدم این ترس به وحشت از امتحان و رانندگی تبدیل شده اما واقعا چاره ای ندارم. اینجا بدون ماشین و توانایی به حرکت درآوردنش هیچ کاری نمی شه کرد.

خرد خرد خوندن آیین نامه رو شروع کرده بودم اما الان که دیگه به لحظه ی موعود نزدیک می شیم بیش از پیش به صرافت مطالعه اش افتادم و همه ی امروز صرف آیین نامه خوندن شد. اکثر قوانین و علامت ها شبیه ایرانه با یه تفاوت های جزیی اما جالب. مثلا اینکه اینجا در هر حال و هر زمان حق با عابر پیاده است حتی اگه در حال خلاف کردن باشه. رعایت فاصله ی بین ماشین ها خیلی اهمیت داره و از اون مهم تر اینکه هیچ وقت حرکتی نکنیم که باعث قفل شدن ترافیک و بستن خیابون بشه. همیشه باید راه رو برای آمبولانس و ماشین آتش نشانی و پلیس باز کرد؛ به این ترتیب که به محض اینکه صدای آژیر رو شنیدی باید بری سمت راست و ماشین رو پارک کنی و صبر کنی تا این سه ماشین عبور کنن بعد شروع به حرکت کنی. حتی اجازه داری اگه توی بزرگراه یا خیابون هایی هستی که  بیش از دو لاین دارن و رفتن به سمت راست باعث بستن راه می شه، به سمت چپ بکشی و پارک کنی که در هر حال راه برای این ماشین ها باز بشه. همیشه و در همه حال الویت با اتوبوس مدرسه است. وقتی اتوبوس جایی می ایستاده و چراغ ها و بوق هشدار رو روشن می کنه و علامت چند ضلعی ایست از کنار اتوبوس بیرون می یاد، فرقی نمی کنه تو پشت سر اتوبوسی یا از روبروش داری می یای، باید با یه فاصله ی حدود 10 متر توقف کامل کنی تا زمانی که اتوبوس مدرسه دوباره راه بیفته. این قانون رو خیلی دوست دارم چون شرایط امنی رو برای عبور و مرور بچه ها از خیابون فراهم می کنه هر چند اگه در این شرایط گیر بیفتی واویلاست. یادمه وقتی تازه اومده بودیم اینجا، یه روز بارونی با محمد تصمیم گرفتیم بریم خرید. همچین که توی ایستگاه اتوبوس وایسادیم یک دفعه آسمون پاره شد و سیل بود که می بارید. ما هم کلا یه چتر داشتیم که اشکان موقع ورود بهمون کادو داده بود و دو تایی زیرش کز کرده بودم به این امید که فقط سرمون خیس نشه. در همین حین اتوبوس مدرسه تشریف آوردن و راه بند اومد. بخش دردناکش اینجا بود که ما دیدیم اتوبوس سر موقع اومده اما بخاطر اتوبوس مدرسه مجبور به توقفه و نمی تونه جلو بیاد. اون چند دقیقه ای که بچه ها پیاده شدن و اتوبوس دوباره راه افتاد، یکی از طولانی ترین چند دقیقه های زندگی ما بود! وقتی بالاخره اتوبوس به ایستگاه رسید من اینقدر از شدت ضربات بارون شوکه بودم که وقتی وارد اتوبوس شدم خانم راننده با دیدن قیافه ی من فقط گفت: می دونم!

خلاصه اینکه با وجود استرسی که برای امتحان دارم، خوندن آیین نامه هم برام خالی از لطف نیست.